رایانشانی خود را وارد کنید و آخرین مطالب را روزانه دریافت کنید:
پیکار با بی‌سوادی در ایران پیشینه‌ی درازی دارد و از زمان تشکیل نخستین مدرسه‌ها به شیوه‌ی نوین در دوران قاجار به کوشش افرادی مانند میرزاحسن رشدیه آغاز شد. آن کوشش‌ها در زمان حکومت پهلوی شکل سازمان‌یافته‌تری به خود گرفت، اما تجربه‌ی ناکافی و دخالت برخی افراد ناآشنا به کار سوادآموزی، باعث فراز و فرودهایی در روند سوادآموزی شد. سوادآموزی پس از پیروزی انقلاب اسلامی با موفقیت‌های چشمگیری همراه بود و چند جایزه‌ی بین‌المللی را برای ایران به ارمغان آورد.
هم‌اکنون رشد سوادآموزی در ایران بیش از 85 درصد است
اگر کسی در یک جمع بگوید: «رفتم و مدارک‌هایم را تحویل دادم…»، احتمالاً فردی پیدا می‌شود که تذکر دهد: «مدارک» خودش لغت «جمع» است آن را با «ها»، دوباره جمع نکن.
اگر کسی در یک جمع بگوید: «فاصله تهران تا چالوس حدوداً ۵ ساعت است»، به احتمال زیاد کسانی پیدا می‌شوند که تاکید کنند این مسیر را «سه ساعته» هم رفته‌اند. کسانی هم هستند که همان موقع اعتراض کنند که این مربوط به زمان‌های عادی است. وقتهایی بوده که آنها یک شبانه روز در جاده اسیر بوده‌اند تا به شمال رسیده‌اند.
اگر چه معنی لغوی سواد، «سیاهی» است. اما باید بپذیریم که امروز توانایی سیاه کردن کاغذ به معنای باسوادی نیست. در دنیای امروز «سواد» به شاخه‌های مختلفی تقسیم می‌شود: سواد عددی، سواد احساسی، سواد کامپیوتر، سواد فرهنگی، سواد اقتصادی، سواد اجتماعی، سواد کشاورزی، سواد نقد، سواد منطقی، سواد مذهبی، سواد رسانه‌ای، سواد سلامت روانی، سواد نژادی، سواد خواندن و نوشتن، سواد آماری، سواد بصری، سواد تبدیل و ترجمه و …