آنقدر بر زبان آورده ایم و گفته ایم و تکرار کرده ایم که دیگر برایمان عادی شده. ساده از کنارش می گذریم. این از آفات «تکرار» است. آنچنان که تکرار با تعمق و تامل هر امری آن را برای ما ملکه می کند، تکرار از سر بی خیالی و بدون توجه، آن را از معنا می اندازد.
قوه خیال، قوه عجیب و غریبی است. آنچنان که از کودک گرفته تا انسان کامل، با آن مشغولیت دارد. اولی برای بازی کردن و دومی برای کشف عوالم. جالب است نه!؟ به این دقت کرده بودید که تمام کودکان با قوه خیالشان بازی می کنند؟ در نقش شخصیتهای محبوب می روند، در عالم مورد میل خودشان قرار میگیرند و از آن لذت می برند؟