باگ های زندگی....
بچه ها که اینجا بودند (از آلمان اومده بودند) نکته جالبی را می دیدند: چرا اینجا انقدر آدمها بدون فاصله نسبت به هم راه می روند و تنه زدن کار معمولی ای هستش؟ ... بیشتر که فکر می کردم خود این می تونست نشانه ای از باگ بعدی زندگی باشه که متاسفانه مخصوص ما و ایران ماست: "باگ عدم رعایت فاصله" ...
ما اصلا فاصله ها را رعایت نمی کنیم: در رانندگی از جلو و عقب و چپ و راست هیچ فاصله ای با ماشین بقلی نداریم. در راه رفتن و در صفها هیچ فاصله ای بین ما و نفر جلویی و عقبی وجود نداره. در روابط اجتماعی هیچ فاصله ای را رعایت نمی کنیم (همکارمون در اداره از اینکه در مهمونی پنج شنبه شب کی چی پوشیده خبر داره).
در نوشته هامون هیچ فاصله ای رعایت نمی شه (از همه انتقاد می کنیم، به کار همه کار داریم). در وبلاگهامون فاصله با خواننده را رعایت نمی کنیم (درست در زیر یک مطلب مکانی برای کامنت و فحش و انتقاد خواننده رزرو کرده ایم) ... حتی روشنفکرانمون فاصله با مفاهیم را درست رعایت نمی کنند (عبادی و سروش، روشنفکرانی که فاصله خودشون را با دنیای سیاست به درستی درک نکردند، به دلیل مثلا حمایت از تحریم و کروبی، به غلط و متاسفانه تا سالها دچار مشکل خواهند بود) ...
می شه مساله را خیلی بیشتر از اینها بررسی کرد: چرا ما به طور تاریخی فاصله ها را رعایت نمی کنیم؟ (می تونه به جمعیت زیادمون ارتباط داشته باشه؟) ... آیا این عدم رعایت فاصله باعث عدم پیشرفتمون نشده؟ (وقتی فاصله را رعایت نکنی و در جمع قاطی پاطی باشی، ضعفهات دیده نمی شه. در فاصله مناسب است که ضعفهات دیده می شه) ... رابطه این فاصله-عدم فاصله با فردیت-جمع گرایی غربی و شرقی چیه؟ (فردگرایی فقط با رعایت فاصله به دست می آد و جمع گرایی در قاطی پاطی بودن فاصله ها) ... آیا پیشرفت بسیاری تمدنها و کشورها را می شه به رعایت فاصله ها ربط داد؟ (تمدنی مثل امریکا با اقیانوسها فاصله با مبدا اولیه مهاجرانش) ...
... بحث طولانی می شه ... اما نتیجه بررسی این باگ تقریبا روشنه: بیا در رانندگی، صفها، وبلاگها، روابط اجتماعی و نوشته هامون انقدر به همدیگه نلولیم و نپیچیم و فاصله ها را رعایت کنیم ...