ما و ریچ کیدز و ۱۰ میلیون کودک سرطانی
داستان RichKidsOfTehran (یک اکانت اینستاگرام که عکسهایی از تفریحات و ماشینهای ثروتمندان تهرانی منتشر می‌کرد) بالا گرفته و بحثها و واکنشهای زیادی را از طرف مردم و دولت ایجاد کرده.
«فیلتر» و«دستگیری» پاسخ متعارف در موارد این چنینی بوده که اولیش چند ساعت پیش انجام شده و در مورد تاثیر یا عدم تاثیرش نظرات مختلفه. واکنش «کامنت گذاران فحاش» و «تقلید کنندگان دلسوز ولی ناکارامد» و «مخالفان تئوریک ثروت» هم پاسخهای کلاسیک دیگری است که اونها هم از همون ساعات اول انجام شده و تاثیر یا عدم تاثیر اونها هم مشخص است.
به لطف فیلتر، «تماشای پورشه تهرانی در اینترنت» ممنوع میشه و به لطف دولت (و تصمیم اخیرش در مورد ممنوعیت ورود ماشینهای لوکس) «تماشای پورشه تهرانی در خیابان» هم ممنوع میشه و ظاهرا همه چیز به خوبی و خوشی به پایان می رسه. اما داستان ایران و ثروت ایرانی تازه به اوج خودش رسیده و سالیان سال ادامه داره.
در سال ۱۳۸۷ وقتی هنوز ثروت ایرانی چندان دیده نمی‌شد در جایی نوشتم: «ثروت ایرانی پدیده ای جدید است و هنوز کمتر در موردش صحبت می شه. ثروت ایرانی خیلی چیزها را تغییر خواهد داد. در دولت. در بیرون دولت. در مردم.»
اما از فیلتر و فحش و ممنوعیت که بگذریم، چاره ای نداریم جز اینکه تکلیف خودمان را به صورت ریشه‌ای با ثروت روشن کنیم. بحثهای تئوریک زیادی لازم داره اما اولا قبول کنیم فعلا تولید ثروت هم برای دولت و هم برای مردم ارزش محسوب میشه. ثانیا قبول کنیم تولید ثروت به ناچار ناعدالتی از نوع ریچ کیدز میاره. اما تنها راه درستی که در تمام جوامع برای اون ایجاد شده مالیات است. برای ما کلمه مالیات کلمه عجیبی است و مهم نیست که مثلا ایران در کنار سودان و کنگو و یمن و آنگولا فقط ۶ درصد درآمد سرانه اش از مالیات هست و اروپا ۳۵ درصد.
اما طنز تلخ ماجرای ریچ کیدز و ممنوعیت واردات خودروهای لوکس در همینجاست: از معدود جاهایی که دولت در سالیان اخیر به درستی مالیات و عوارض می‌گرفته واردات خودرو بوده و با عکس العملهای ریچ کیدزی و ممنوعیت دولت عزیز، این نوع منابع احتمالا برای مدتی طولانی از بین خواهد رفت.
بگذارید ملموستر و عددی صحبت کنیم: طبق آمار رییس گمرک، بچه های ریچ کیدزی سالی ۶۰۰ میلیون دلار پورشه مورشه وارد می‌کردند و باهاش عکس می‌گرفتند و دل من و شما را به درد می آوردند. ولی دولت هم با عوارض حدود ۸۵ درصدی روی این خودروها سالی حدود ۱۵۰۰ میلیارد تومان از این سرگرمی ریچ کیدزها گیرش میومده. طبق نوشته سایت موسسه خیریه محک، هزینه فرآیند درمان و تامین داروهای لازم برای هر کودک مبتلا به سرطان در هر ماه حدود ۱۵۰ هزار تومان است. یعنی دولت عزیزمون می تونست در عین حال که ریچ کیدز عکسشون را می‌گیرند، معادل ۱۰ میلیون کودک/ماه به درمان کودکان سرطانی کمک کند! اما به لطف عکس‌العملهای من و شما و ممنوعیت واردات خودروهای لوکس این راه برای مدتی طولانی از بین میره.
ریچ کیدز به همون سرعتی که معروف شد از بین میره و با ممنوعیت عکسهاش و ممنوعیت ماشینش، راه دیگری برای استفاده از ثروتش، احتمالا بدون کمک ۱۵۰۰ میلیارد تومانی به جامعه، پیدا خواهد کرد. اما داستان ما و «ثروت ایرانی» تازه داره شروع میشه. زودتر و دقیقتر با مفاهیمش آشنا بشیم تا دفعه بعد خودمون را از مزایاش محروم نکنیم.