طعم بهشت
اگر بر این باور باشیم که بهشت و دوزخ، حقایقی منفصل از این دنیا نیستند. یعنی اینگونه نیست که ما در جاده ای به نام دنیا در حال حرکت باشیم که انتهای آن برسد به روستایی به نام «دوزخ» یا روستایی دیگر به نام «بهشت» بلکه این دو عنوان، نام باطنی همین دنیاست.
همکنون بهشتی و دوزخی جاری است که اهالی آن فعلاً در پوستینی به نام دنیا دوشادوش هم زندگی می کنند. و چه بسا آنکه فرموده اند، اهل بهشت نیز از میان دوزخیان میگذرند بی ارتباط با زیستن در مرتبه ماده و دنیای «همه باهم» نباشد.
این را عرض میکردم…
اگر این مقدمه را بپذیریم، پس اینگونه نیست که طعم های بهشتی و دوزخی را نتوان در دنیا چشید. بلکه ما در همین مرتبه که هستیم نیز مزه ای از سفره معاد را در عمق جان خود می توانیم درک کنیم. هرچند بسیار سطحی و در مرتبه ای نازل تر.
همواره می پندارم از جمله دقایقی که طعم معاد دارد، آخرین غروب رمضان است. آنگاه که بانگ «تمام» بلند می شود. پس آنانی که ماهی را لب بسته اند، در سختی روزه های طولانی و گرمای آدمسوز صبوری کردند و امر خدایشان را روی چشم گذاشتند، حالا در جانشان یک شادمانی دارند. یک احساس سریلندی. یک شکر باطنی. به گمانم این دقایق از نزدیک ترین حالات به «بهشت» است. احساس یک «آخیش» که جای دیگری نمی توان مشابهش را یافت، الا بهشت …
این دقایق سرور و ابتهاجی در خود دارد که درک نمی شود الا با یکماه سختی چشیدن، پایداری کردن در باورها و پرهیز نه از حرام، بلکه از حلال! یعنی از همانکه در تمام بعد از این جایز است اما یک ماه فقط محض آنکه بگوییم روح بر جسم مسلط شود، امساک کردیم.